Zoals al eerder gemeld, is Cape Cod een langgerekt schiereiland, met eigenlijk maar een weg. Zo zijn we gedwongen deze weg te nemen naar het uiterste punt van dit eiland. Geen probleem hoor, er zijn ergere dingen. We hebben vannacht trouwens prima en rustig geslapen, want de buren hielden zich opvallend rustig. Die buren liggen op het naastgelegen kerkhof. Voordat we op stap gaan, boeken we nog een nacht in dit hotel bij zodat we later niet op zoek hoeven naar een onderkomen. Met de koelbox vol proviand gaan we op stap. Doel is de oude vuurtoren in het plaatsje Truro. Moet heel spannend zijn volgens de beschrijvingen. Enkele jaren geleden dreigde deze vuurtoren verzwolgen te worden door de zee en werd kompleet ca 200 mtr landinwaarts verplaatst. En dat voor een gevaarte van meer dan tweehonderd jaar oud, met muren die zeker een meter dik zijn. Het is inderdaad de moeite waard, we krijgen een privé rondleiding nadat we alle trappen zijn opgeklauterd. Alles wordt gerund door (veelal bejaarde) vrijwilligers en die gaan ervoor. Naast de vuurtoren die nog steeds dienst doet, staat een oorspronkelijk als hotel bedoeld gebouw, nu in gebruik als museum. Helaas moeten we even geduld hebben want het gaat pas later open op zondag. Maar het wachten was ook weer de moeite waard. Hierna gaan we op naar het uiterste punt van het eiland, Provincetown. Wat schetste onze verbazing, er is dit weekeinde een honden en hondjes parade van vrijdag tot en met zondag. Helaas hebben we er maar weinig meer van meegekregen, wel was het er gezellig druk. Rest ons niets anders dan terug te rijden naar South Yarmouth, waar we eind van de middag weer aankomen. Het weer vandaag is wederom grandiso, ruim 28gr met een felblauwe hemel. Als ik dit schrijf zitten we buiten op een terras terwijl om ons heen het hotel aan de buitenkant opnieuw geschilderd wordt. Ja, hoor gewoon op zondag wordt doorgewerkt. Het avondeten nuttigen we tegenover het motel in Doyle's saloon. Goed eten.