Maandag 4 jan 2016

We zijn iedere avond op hetzelfde tijdtip en aan dezelfde tafel met dezelfde gasten ingedeeld. Niet vervelend hoor, makkelijk dat we alle zes het Nederlands beheersen. Dat maakt de conversatie immers gemakkelijker. Dat zal zo deze hele reis nog duren. Onze tafelzitting voor het diner staat gepland om 21:00 uur en dat is best wel aangenaam, immers na de dis wordt het bedtijd. Afgelopen nacht kon ik de slaap niet te pakken krijgen. De zee ging aardig tekeer afgelopen nacht en in de morgenuren, misschien dat het daardoor wat onrustig was. Niet dat het heftig was, maar katterig waardoor je steeds wakker blijft. Na de middag wordt het rustiger en zien we een vlakke zee. Vandaag zijn we de hele dag op zee dus in een tropische temperatuur heerlijk uitrusten bij het zwembad, ondertussen genietend van alle lekkernijen. Links en rechts zien we waar hier de rijkdom vandaan komt, booreilandjes die het zwarte goud omhoog halen.

De discussies aan tafel zijn heel gevarieerd en amusant. Zo is de mannelijke wederhelft van het Vlaamse stel zeer ervaren in het Nederlandse grootwinkelbedrijf dat zaken wil doen in Vlaanderen, en liet anekdotes de revue passeren over het verschil tussen de noordelijke en zuidelijke Nederlanden. Het Nederlandse stel, vader en zoon, weet van wanten in het bankwezen.

De eerste avond was de verplichte sloepenrol met zwemvest en uitleg hoe je zou kunnen verhinderen om te verdrinken in deze golf van allerlei pluimage zoals Perzen, Irakezen en Omanezen, om maar te zwijgen van de Dubainezen.

De dag begon met een eerder geboekte rondleiding achter de mooie façades van deze boot, backstage theater, de gigantische wasserij, de bevoorradings kelders en tot slot de keukens en het sushi restaurant. In de voorraad kelders moest beschermende kleding en haarnetje op. Een welkome afleiding die ruim drie uur in beslag nam. Wat een verschil met de ruimtes waar de gasten kunnen vertoeven. De bemanning moet het met basic hutjes doen. Voor de meesten is het contract 6 maanden, waarna ze vakantie hebben en dan moeten ze opnieuw solliciteren naar een baan aan boord voor zes maanden.

Gister heeft het in Abu Dhabi flink geregend en merkwaardig de lokale bevolking was zo blij verrast dat ze met alle raampjes van de auto's open door de straten reden. Dat komt hier dus weinig voor.

Ik heb op een of andere manier een haat-liefde verhouding met mijn Zwitsers zakmes. Bij verschillende security checks ben ik er in de loop der tijd al diverse kwijtgeraakt, dus was ik erg kien om dit niet meer te laten voorkomen. Dus bij de heen en terugvluchten zakmes in de koffer. Maar gister ging het mis bij de security van de Etihad tower in Abu Dhabi. Daar moest het mes ingeleverd worden en kon ik het na afloop weer ophalen. Je raadt het al, eenmaal op de boot miste ik het mes en dus vergeten op te halen.