Vrijdag naar het zuiden.
Afgelopen dagen was de WIFI verbinding regelmatig zeer belabberd en kon ik nauwelijks gegevens uploaden laat staan foto\'s, ik zal proberen dat goed te maken.
Gelukkig hebben de twee kalm aan dagen samen met een flinke dosis paracetamol en vroeg onder de dekens, me er weer bovenop geholpen. Wel hebben we daardoor wat tijd verspeeld op ons schema, en dat
proberen we vandaag een beetje goed te maken door vroeg op stap te gaan en door te rijden tot Auckland. Anders hadden we dat zeker in twee dagen willen doen. Het weer zit aardig mee, hoewel wat
ochtendnevel boven zee.
We nemen een Tsjechische student lifter mee, maar zijn engels is zo gebrekkig dat nauwelijks communicatie mogelijk was. Hij wilde naar Dargaville en daar namen we afscheid van hem. Uiteraard een
pauze ingelast voor koffie in Dargaville, maar in tegenstelling tot bijna alle andere cafes hadden ze hier geen glutenvrije koekjes.
In Dargaville is een niet te missen museum boven op een top en dat zie je van ver al liggen. Niet alleen de ligging is uniek en daardoor het uitzicht over de stad aan de rivier, maar ook het museum
zelf is uniek in opbouw en collectie. Veel over de geweldige kauri bomen en hoe daarmee om werd gegaan. Bomen die wel duizenden jaren oud kunnen worden en enorm in omvang.
Natuurlijk gaan we niet als gekken rijden en proberen onderweg ook nog wat te beleven. In een alleraardigst plaatsje Paparoa stoppen we andermaal voor koffie. Een eindje verder zien we een bord
naar de PIROA watervallen, daar moeten we het fijne van weten en een lang gravel pad (6 km) met veel stof leidt ons daar naar toe. De auto is bijna onherkenbaar geworden, maar dat is onze zorg
niet. Het was de moeite waard, eerst een flinke afdaling en dan natuurlijk terug weer omhoog en dan gaat af en toe de pijp uit. Met water valt een heleboel te blussen. Langzaam komen de
buitenwijken van Auckland in zicht en verandert de tweebaansweg in vierbaans autosnelweg. Maar ook meteen duiken de files op van het vrijdagavond verkeer. We proberen voor sluitingstijd nog wat
geld te bemachtigen en dat lukte net. De noodzakelijke boodschapjes konden we bij de buurtjes doen. Via de navi programmeerden we een motel in maar dat blijkt niet te bestaan. Dan maar weer
helemaal terug naar de andere kant van de stad naar het hotel waar we eerder overnacht hebben. Daarvoor moeten we echt wel even de inwendige mens verstevigen, want met geeuwen alleen gaat de honger
niet over.
Na zo\'n uurtje rondjes maken komen we bij ons bekende hotel en gelukkig er is nog plaats, ondanks dat de parkeerplaats vol staat.
Prima kamer met bubbelbad en keukentje, zoals bijna in alle motels. Ik hoop dat ik over vandaag niks vergeten ben, anders schrijf ik dat later wel weer erbij.
We hebben inmiddels ook ons eerste criminele feit gepleegd; gewoon doorgereden zonder tol te betalen op de autoweg. We hebben 5 dagen om de zaak te herstellen of anders..... Wie weet.
Nieuw dagje Auckland
Zaterdag en schitterend weer, dus dat nodigt uit om de stad iets meer te verkennen.
Gisteravond en vannacht heeft het geregend, maar dat was om het onvermijdelijke stof weg te werken. Per (tijdelijk eigen) auto gaan we naar het MOTAT museum, een groot complex met als thema
transport en techniek. Je kunt er je hart aan ophalen en je komt ogen en oren tekort. Omdat het museum op twee locaties is gesitueerd wordt de verbinding heel toepasselijk onderhouden met een
tweetal oude stadstrams. Een schat aan unieke museumstukken, zoals een originele MITSUBISHI kamikaze vliegtuigje uit de laatste oorlog. Dit schijnt het enige exemplaar ter wereld te zijn. Teveel om
allemaal te benoemen en de moeite waard. Hier genoten we van onze leeftijd, want we kregen seniorenkorting. Ik weet niet hoe we anders hier zullen overleven, zonder dit soort privileges!
We laten de auto fijn staan bij het museum, en pakken de bus naar het centrum, downtown. De skytower is natuurlijk niet over te slaan en we genieten van de vergezichten, ondertussen vliegen er
regelmatig van die durf-allen aan het raam voorbij, hangend aan een touw (?) en landend op een rode stip meer dan 100 meter lager.
De lift gaat in twee stappen tot de 60ste verdieping.
Na het genieten van heerlijke koffie pakken we de bus weer naar de auto en terug naar ons hotel. In een eenvoudig maar goed steakhouse verorberen we ieder een steak en laten de jetlag verder zijn
werk doen. Dat betekent we rusten en genieten na van de dag.
Morgen zien we neef Jeroen en zijn gezin in Kerikeri.
New Zealand, here we are.
Het vervolg vanuit Dubai is niet onopgemerkt gebleven. Na een lange vlucht met een tijdverschil van 7 uur, maakten we een tussenlanding in Melbourne om bij te tanken en passagiers achterlaten en
nieuwe weer mee te nemen. Maar je moet met al je bagage het toestel uit en in de transithal weer op instappen wachten. Wat een schrik, fototoestel nergens te vinden. Terug naar het vliegtuig is
uitgesloten. Bij het instappen na anderhalf uur bleek het te zijn gevonden, wat een opluchting. Ik denk dat de vermoeidheid gaat meespelen in combinatie met de jetlag. Van de drie nachten hebben er
nauwelijks een een beetje kunnen slapen in het hotel, de andere twee in het vliegtuig. Als je al even sliep, maakten ze je weer wakker voor een of andere snack of zo.
Om ongeveer 14:00 uur geland in Auckland. Totaal 18 uur onderweg. Ondanks dat we etenswaren bij ons hebben maakte de douane geen probleem daarover.
De huurauto ophalen en dan... Hoe vinden we het hotel? Met een summier kaartje en stevig in de rondte rijden deden we anderhalf uur over circa 6 km. de afstand naar hotel.
Eerst maar een navigator kopen. Eenmaal dat ding gekocht, blijkt de auto uitgerust met een navigator. Helemaal te gek. Wij terug naar die winkel en we kregen meteen ons geld terug. Inkoopjes gedaan
voor de inwendige mens.