Woensdag. Het weer is niet al te best vandaag, bijna de hele dag regen en harde wind. We willen deze laatste dag het 9/11 memorial museum bezoeken en nemen vanaf Newark de trein rechtstreeks naar het WTC. Nou hadden wij nog diverse tickets van verschillende treinmaatschappijen (amtrak, njtransit en mta) en dus dachten wij dat moet minstens met een van die kaartjes lukken, maar je snapt het al, het is weer een andere treinmaatschappij, genaamd PATH, en daarvoor moet je weer andere kaartjes kopen. Dat had nogal wat voeten in aarde, je wordt gewoon van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk zijn we er gekomen. Daar aangekomen moet je een flink stuk lopen om er te komen, gewoon een flinke omweg, en dan sta je nog eens twee keer ruim een half uur in de rij, eerst voor kaartjes met als voordeel een flinke korting voor senioren, voor het museum en dan voor de begrijpelijke security controle. Dan ben je er eindelijk, en het is zeer confronterend. Eigenlijk is het museum opgebouwd in de voormalige ondergrondse parkeergarage. Met uiteraard veel materiaal van de twin towers en foto's. Je bent voor de hele tentoonstelling uren kwijt, maar die hebben we helaas niet meer. Ik heb geprobeerd wat indrukken vast te leggen met foto's, maar je moet het eigenlijk zelf proeven en ruiken en opsnuiven met al je zintuigen. Ook het besef dat we zelf precies een jaar van tevoren nog op een van die torens hebben gestaan, is heel confronterend. Na de aanslag zijn we samen nog twee keer teruggeweest op ground zero, en dus hebben we de ontwikkeling een beetje kunnen volgen. Dit was dus de derde keer. Het nieuwe gebouw staat er en lijkt klaar aan de buitenkant, maar is nog niet toegankelijk. Na een versnapering zijn we teruggegaan naar Penn station in Newark, waar we keurig werden opgehaald door de shuttle van het hotel, waar de auto nog staat. Maar eerst tref ik een schoenpoetser die ik niet kan weerstan. Mijn schoenen hebben nog nooit zo geblonken! Vandaar teruggereden naar de luchthaven en na wat zoeken vonden we de plek waar de auto moest worden ingeleverd. Op ons dooie gemak zijn we gaan inchecken en koffers afgegeven. Nu is het wachten tot we aan boord kunnen gaan. Terugkijkend hebben we een paar zeer intensieve weken beleefd waarin we heel veel gezien en beleefd hebben. Onze rugzakken staan bol van de herinneringen, gelukkig maar dat het allemaal daarin past. Ongetwijfeld valt er nog heel veel meer te vertellen, maar dat doen we dan wel persoonlijk.