Woensdag 19 juli

De eerste dag dat de zon niet tevoorschijn komt, maar onveranderd erg warm. Maar we gaan nu toch naar huis.

Aangekomen op het vliegveld van Salt Lake City moeten we nog enkele uurtjes wachten op de eerste vlucht. Tijd genoeg dus om de weken nog eens even door te nemen en uitgebreid de Limburgse krant van vandaag door te lezen.

Niet alles liep even gesmeerd als we gedacht of gepland hadden. In de plaats Cheyenne ben ik bij het zwembad lelijk uitgegleden en op mijn heup terechtgekomen. Aanvankelijk leek het mee te vallen, maar na een paar dagen besloten we een arts te raadplegen, immers er was een ziekenhuis om de hoek van het hotel in Thermopolis. Voor alle zekerheid werden foto's gemaakt en gelukkig niks gebroken maar flink gekneusd. Dat maakt de pijn er niet minder om, maar het was te doen met wat extra pijnstillers en ontstekingsremmer. We kregen keurig een verslag met dvd mee.

Toen we in het Yellowstone park waren, enkele dagen later, kreeg ik steeds meer last van ritme stoornis en dat moesten we er niet bij hebben. Op maandagmorgen op naar een medical center in het park en na grondige controle werd geadviseerd om het park vaarwel te zeggen en een lagere regio op te zoeken, de hoogte en ijle droge lucht hebben kennelijk parten gespeeld. We waren toch al van plan naar Salt Lake City te gaan en dat ligt een stuk lager. Jammer want we hadden pas een klein deel van het park gezien. Het was niet anders en toen we met veel extra drinken en geen cafeïne meer, op lager nivo kwamen waren de stoornissen voorbij. Met wat kleine aanpassingen konden we onze reis gewoon vervolgen zoals gepland.

Soms heeft een nadeel ook een voordeel, we hebben assistentie gevraagd via het reisbureau op de luchthavens en jawel hoor, prima geregeld, ik wordt keurig in een rolstoel opgehaald en zonder poespas door de security geleid. Anders moet je alles uit de handbagage halen, zoals vloeistof, iPad, munten, schoenen uit en broekriem af, maar nou niet dus.