Zaterdag 4 mei

Dag van vertrek. Om 09:30 uur gaat onze bus met onze vaste begeleiders naar het centraal station, waar we afscheid nemen van de begeleiders, soms een beetje emotioneel. Je hebt toch negen dagen lief en leed met elkaar gedeeld, en de kans dat je elkaar nog eens zult ontmoeten is erg klein. De trein vertrekt om 10:30 uur. Hoewel we een zes persoons (slaap)coupe hadden gereserveerd werden we met zijn vieren ondergebracht in een luxere vier persoons coupe, dus lekker ruimte voor ieder van ons. Deze vier zijn naast mijzelf de twee Spanjaarden en de vaste begeleider van Koryo tours. Met een rustig gangetje van ik schat 30-40km/h schuiven we door het platteland. Rond het middaguur ga ik samen met de begeleider naar de dining Car om de lunch te gebruiken weer puur Koreaans, waarschijnlijk is daar iets mis gegaan want later ontstond er een aardige herrie in de inwendige mens, wat toch wel uitmondde in een komplete oorlog. Ondanks dat heeft het goed gesmaakt. Rond 14:00 uur een langere stop. Na ruim drie kwartier zet de trein zich weer in beweging. Het toilet is een hurk wc, geen papier. Wel redelijk schoon. Onderweg zie je hier en daar op het platteland dat de was en de afwas in een stroompje gedaan wordt ondanks het extreme lage waterpeil. Regelmatigzie je langs de route personen die een vlag gestrekt houden ofwel groen, geel of rood, kennelijk de manier van seinen naar de machinist. Het landschap is slaapverwekkend saai en glooiend, steeds hetzelfde met af en toe een kleine nederzetting met standaard eenzijdige bebouwing, veelal agrarisch georiënteerd. Ik krijg de indruk dat het erg droog is, op een enkele rivier na staan bijna alle stroompjes en beekjes praktisch droog. Deze moeten dus wel voor de nodige irrigatie zorgen op de meest voorkomende rijst velden. Overal wachtposten in uniform met grote schijnwerpers. De communicatie met de medereizigers is en blijft moeilijk. Zij spreken een Australisch soort engels en wel zo rap dat het nauwelijks te volgens is, en daarbij werkt mijn hoorapparaat ook niet echt mee. Dat is de enige tegenvaller op deze reis. Voor de rest heb ik me geconcentreerd op wat er wel te zien is. Ik heb dus heel veel gezien en ontzettend veel indrukken opgedaan. Een mens heeft tenslotte meer zintuigen dan alleen zijn oren. Kortom een onvergetelijke reis die ik nooit had willen missen. De foto's zullen deze verhaaltjes alleen maar completeren. Dat het aantal toeristen toeneemt is alleen maar positief voor dit land en voor wederzijds begrip. Mijn visie op dit uitzonderlijke land is toch een beetje bijgesteld, niet dat ik het met alles eens ben hoor. En ik heb in die negen dagen ook maar een heel klein deel van het grote land gezien. Ergens zal er ooit een kentering komen daar ben ik en met mij velen, van overtuigd. Je ziet steeds meer mensen met een mobieltje, nu nog op een afgeschermd binnenlands netwerk, maar de techniek staat niet stil en de bevolking ziet toch ook hoe de toerist erbij loopt. Daarnaast is er al wel een speciaal mobiel netwerk voor buitenlanders, maar dat is nu nog waanzinnig duur, zelfs voor de toerist. Telefoonverkeer via de vaste lijn is al mogelijk vanuit de hoofdstad. Zo worden er steeds kleine stapjes gezet. Zelf heb ik drie keer rechtstreeks met thuis kunnen bellen. De oude miserabel uitziend flatgebouwen worden in snel tempo gerenoveerd en er verschijnt steeds meer luxe nieuwbouw. In de hoofdstad is ook druk verkeer ook met privé auto's. Je ziet wel veel groepjes mensen die uiteenlopende klussen lijken te doen, allemaal puur handwerk zowel in de stad als op het platteland. Veel werk wordt gehurkt gedaan met voeten plat op de grond, kennelijk leent zich de Aziatische lichaamsbouw daar uitstekend voor.Regelmatig zien we ossewagens en ossen die een ploeg voorttrekken is hier heel normaal. Een enkele keer een tractor. Tegen 16:00 uur komen we met vertraging aan in de grensplaats Sinuiju aan de NKoreaanse kant. Ruim twee uur hebben we daar stilgestaan. Diverse officials komen langs, paspoort en visum ophalen, diverse formulieren worden ingevuld en ieder formulier weer door een ander iemand opgehaald en gecontroleerd. Het aantal telefoons en camera's wordt gevraagd. Dan komt er iemand die willekeurig mijn rugzak binnenste buiten draait en de rest van de bagage negeert. Niks bijzonders. Dan gebeurt er een tijdje niks totdat iemand met een metaaldetector langskomt en iedereen daarmee aftast. Eindelijk krijgen we paspoort terug, het visum blijft ingenomen, je krijgt ook geen stempels in het paspoort. Eerst nog even de gelegenheid gebruiken om uit te stappen en op het perron de benen te strekken. Ik dacht even slim te zijn om eens even te kijken wat voor locomotief er wel voor zou staan, maar dat gaat niet helaas. Vervolgens gaat de trein over de grensrivier naar de Chinese grensplaats Dandong.In Dandong allemaal met alle bagage uit de trein en door de douane heen. Er staan enorme rijen, maar omdat onze trein vertraging had, lukte het om langs de hele rij te gaan en direct door naar de douane en door de scanner, anders zouden we de aansluiting kunnen missen.Bij de Chinese douane dreigde er even wat mis te gaan door een misverstand. Ik gaf mijn paspoort en op de display kwam keurig Nederlandse tekst die vroeg om vingerafdruk etc. Ik meende dat zij vroeg om mijn vliegticket dus ik dook in de rugzak, maar ik moest alleen maar mijn vingerafdruk maken en bril afzetten voor de foto. In Dandong zag ik ook enkele moderne HSL treinen, die speciale lijn loopt ook in rechte lijn langs het oude spoor.

Nadat we net op tijd zijn ingestapt gaat de trein een stuk terug en koppelt op een ander spoor met een klaarstaande trein. Ondertussen duurde deze stop ook alweer meer dan een uur en na anderhalf uur gaan we dan. Even contact kunnen maken met Leinie via de app, telefonisch niet mogelijk. Diverse appjes binnengehaald, maar dat kost wel beltegoed. Slechts geslapen in de trein.