Aangekomen in Dubai

Na een vermoeiende korte nacht aangekomen in Dubai, waar we even wachten om later op de boot in te checken. Tijdverschil is 3 uur dus dat kwamen we sowieso al tekort vannacht. In de aankomsthal merk je bar weinig van de warmte, nee het tocht bijna overal door de overdadige airco's. Onvoorstelbaar zoveel mensen hier van overal vandaan aankomen, in alle denkbare soorten en maten.

Het moest er toch weer eens van komen...

Na een lange zomer en dito herfst hebben de medici besloten groen licht te geven voor het oppakken van reisplannetjes. Zo gezegd, zo gedaan. Binnenkort maken we een kleine cruise rondom de hete zandbakken van Dubai, Oman en Abi Dahbi. 's Nachts aan boord en overdag dus ergens in een van die (hete) zandbakken. We zijn inmiddels aan het aftellen. Alle "mede"- reizenden wensen we alvast een heel fijne jaarwisseling.

We nemen de dag(en) even door.

Alles bij elkaar hebben we toch een paar fijne dagen gehad waarop we met plezier kunnen terugkijken. Je moet uiteindelijk ook het leven van de positieve kant bekijken.

De camper was top, alles wat je maar wensen kunt zat erop, om maar een paar dingen te noemen zonder te illusie te hebben volledig te zijn geweest.

Komplete keuken, grote koelkast met dito diepvriezer. Beide draaien volautomatisch op gas of accu of 115 volt, al naar gelang wat beschikbaar is. Magnetron. Verwarming. Airco in het woongedeelte. Watervoorziening die of werkt op de eigen grote watertank of op de aangesloten stadswaterleiding. Volautomatische generator als er geen externe 115 volt beschikbaar is. WC en douche. Twee aparte afvalwater tanks, dat noemen ze zwart water of grijs water. Bedenk zelf maar waar dat voor staat. Op de camping sluit je standaard de stadswaterleiding aan, vervolgens de 115 volt, die tot 50 Amp aankan, en de riolering. Twee grote twee persoonsbedden en een bedbankje. Meer dan voldoende opbergkastjes waardoor je soms echt wel de weg kwijtraakte. Overdadig veel verlichting overal in het woongedeelte.

Kortom, een ideaal huis om te verblijven.

We zijn weer thuis op ons eigen honk

donderdag 16 april.

Na een paar erg hectische dagen zijn we inmiddels heelhuids en (weer) in goede gezondheid thuis aangeland. Oorspronkelijk zouden we woensdag avond vertrekken vanuit Denver, maar heel toevallig keek ik dinsdag op een PC naar de reserveringen bij British Airways en wat schetste mijn verbazing: we vliegen dinsdag avond al! Nadat we van de schrik waren bekomen snel alles inpakken en op naar het vliegveld. Gelukkig nog wel goed op tijd, maar naast alle spanningen van de laatste dagen wel even schrikken. Ergens is er bij de reservering, of bij de boeking, iets mis gegaan of verkeerd begrepen, maar dat is nu niet meer belangrijk. We hebben de vlucht gehaald.

Woensdagmiddag geland in Brussel, na een chaotische overstap in London. Vanuit Brussel namen we de trein naar Maastricht met overstap in Brussel Zuid en Luik. In Maastricht zijn we door een kennis opgepikt en naar huis gebracht. Zo komt alles nog op zijn pootjes terecht.

Rest ons nu de boel weer op te ruimen of klaar de laten liggen voor een volgende trip?? Wie weet. Eerst maar eens even bijkomen en zorgen dat het medisch weer de goede kant uitgaat. Contact opnemen met de daarvoor aangewezen medici en dan zien we verder.

Iedereeen die op welke manier dan ook met ons heeft meegereisd en al dan niet genoten heeft van de verhaaltjes willen we bij deze bedanken voor de hartverwarmende en steungevende reacties. Fijn om te weten dat er zoveel mensen met ons meeleven.

De resterende foto's zullen zo spoedig mogelijk op de fotosite worden gezet.

Met vriendelijke vakantie groeten van Leinie en Gerard

Het is geregeld!

Dinsdag 14 april.

Zojuist bericht dat de terugreis is geregeld.

Woensdagavond vliegen we via London terug naar Brussel, waar we donderdag middag hopen aan te komen.

Maandag en weer afwachten

Maandag 13 april.

Met goede hoop op een snelle oplossing zijn we de dag begonnen, immers in Nederland lopen ze 8 uur voor op ons en dus alle tijd om een en ander geregeld te krijgen. Maar helaas tot laat in de middag was er nog niks geregeld en je wilt ook niet iedereen op de nek zitten. Maar uiteindelijk toch maar weer gebeld en dan blijkt ineens dat er één document niet was doorgekomen en dat was essentieel. Geprobeerd weer te mailen, maar niks hoor dat lukte maar niet. Uiteindelijk met de eigenaar naar een naburig dorp gereden en het document in een UPS shop laten mailen. De hele dag hebben we een beetje met de ziel onder de arm gelopen, veel gelezen in een prachtig zonovergoten weer. Maar het is niet bepaald een situatie om volop te kunnen genieten. Enkele telefoontjes verder moet toch weer tot morgen worden afgewacht, want ook artsen werken kennelijk van 9 tot 5. In een van de telefoontjes werd ons geadviseerd om een hotel op te zoeken, wat gedeeltelijk vergoed kan worden. Dus een hotel bij het vliegveld geregeld. Maar dan de camper nog. Gebeld met de centrale van de verhuurder en afgesproken dat zij zelf de camper komen ophalen. De sleutels laten we bij de receptie achter.

De campingeigenaar was zo vriendelijk om ons naar het hotel te brengen, waar we hem en zijn familie hartelijk dankten voor de gastvrijheid en de manier waarop ze ons hebben opgevangen. Top!

Onderweg naar het hotel kreeg de campingeigenaar een telefoontje van iemand die solliciteerde naar de functie van manager voor zomermaanden, maar die sollicitant had 3 kinderen en dat wordt moeilijk legde hij ons uit. Als grapje zei ik nog dat ik wel wilde solliciteren en ik werd meteen aangenomen! No joke! Dat doen we nu dus maar niet, maar wie wil kan van ons het adres krijgen om te solliciteren!

Ondertussen is het prepay tegoed van mijn telefoon naar een akelig dieptepunt gezakt, dus we moeten zuinig ermee zijn.

Zondag en afwachten.

Zondag 12 april.

Het weer laat niks te wensen over. Een stralend zonnetje zoals we dat niet eerder hadden schijnt een put in de grond. We houden het rustig vandaag. Vele emails met de alarmcentrale, vliegmaatschappij, reisburo zijn we inmiddels verder. Het wachten is nu op het fiat van de medische dienst in Nederland. Het schijnt dat ze zeker willen weten of ik wel "fit to fly" ben. Dat gebeurt maandag en dan weten we hopelijk meer. Ondertussen lezen we wat en genieten nog effe van het heerlijke weertje. De lunch nuttigen we in een nabijgelegen familie restaurant. Heerlijk en spotgoedkoop. Gelukkig blijft de rikketik rustig. De campingeigenaar wil op voorhand van alles voor ons regelen en de mensen om ons heen zijn heel aardig, meelevend en behulpzaam waar nodig. We kunnen niet anders dan maandag afwachten.

Ook de ervaringen in de twee ziekenhuizen is niet anders dan heel positief. Anders dan we eigenlijk hadden verwacht werd nergens over betalen of creditcard gerept. Wel natuurlijk ons prive adres, dus de rekeningen zullen vanzelf wel komen. Ook moet er voor bijna iedere handeling eerst een handtekening worden gezet. Bij de spoedeisende hulp in Denver stond een groot bord NO WEAPENS. Dus ik moest ook mijn mes inleveren, dat kreeg ik later weer terug.

Ook de camper heeft rust. Vanavond gaan we vast het een en ander inpakken, dat zal toch moeten gebeuren. De was is ook al gedaan. Het lijkt wel of gewassen spullen minder ruimte in beslag nemen.

ik heb nog eens even op de kaart gekeken en geconstateerd dat we al een heel eind waren gevorderd op weg naar San Francisco.

Weer Oeps!

zaterdag 11 april.

Na een hele lange, lange rit komen we aan bij Denver, Colorado en zoeken plaats op de camping. De gereden afstand vandaag is 325 ml. Het weer is prima dus dat zat mee, maar het hart van Gerard speelde weer parten. Wij vinden het verstandiger om dit niet verder aan te zien en besluiten om de alarmcentrale van de reisverzekering in te schakelen en een terugreis te regelen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Geen verbinding met de mobiele telefoon. Dan maar bij de receptie, die stonden dat toe met een beetje tegenzin. De reisverzekering kan alleen iets regelen met een verklaring van een lokale arts. Alle medische centra in de buurt zijn gesloten en de enige optie was alarmnummer 911. Wederom komen er twee ambulances met sirene aanzetten. Die begrepen de situatie, maar zij zijn als para medici niet bevoegd om een verklaring af te geven. Enige optie: naar het ziekenhuis in de ambulance. Dat werd dan universiteits ziekenhuis van Denver, ongeveer 45 min rijden. Ondertussen werd ik blond en blauw gestoken om zoveel mogelijk bloed te vezamelen voor alllerlei tests. Amerikaanse naalden voelen toch anders dan de Europese variant. In het ziekenhuis weer allerlei onderzoeken en diagnoses stellen. Uiteindelijk schrijft de arts een uitgebreid verslag waarin hij bevestigd dat het verstandiger is om huiswaarts te gaan en de eigen cardioloog te consulteren. De camping eigenaar was zo vriendelijk om ons zaterdag avond laat nog te komen ophalen, want hij zei dat taxis rond dat uur niet helemaal betrouwbaar zijn. De service in het ziekenhuis is uitgesproken top! Terug in de camper de reisverzekering gebeld, maar die kunnen of willen pas beslissen na overleg met een arts en die is er pas op maandag weer!

Ondertussen moeten de documenten worden gemaild en is het afwachten. Zelf moet ik de luchtvaart maatschappij bellen of de terugreis vervroegd kan worden.

Alles bij elkaar een nare situatie. De nacht van zaterdag op zondag gelukkig wel goed en rustig kunnen slapen.

We houden jullie van verdere stappen op de hoogte.