Deze week gaan we.

Maandagavond gaan we naar Schiphol en dinsdagmorgen vliegen we, als alles goed gaat, naar Moskou. Zoals het er nu naar uitziet komen we zondagavond weer terug. 

We proberen verslagjes te maken, eventueel met foto's.

Wederom op stap

Nadat we een periode achter de rug hebben met het oplossen van medische akkefietjes, werd het weer tijd om de koffers te gaan pakken.

Maar eerst moeten we nog wat voorbereidingen getroffen worden.

Waar gaan we dan naar toe? Deze keer voor een short break naar MOSKOU. Als alles volgens plan verloopt en de visa op tijd binnen zijn gaan we binnenkort voor 6 dagen.

We houden je verder op de hoogte.

Nog even en dan zijn we weer thuis

Donderdag 20 Juli

Gisteravond ging het toch nog mis in Chicago, met een vertraging van ruim een uur vertrokken we. De overstap in London was al erg krap maar met deze vertraging hebben we dat niet kunnen redden. Enkele uren later vertrekken we dan toch. Gelukkig dat er assistentie geregeld was, want de afstanden zijn hier niet mis. Vriendelijkheid heeft hier toch een andere betekenis dan wat wij gewend waren op een enkele uitzondering na. Laat in de middag komen we moe maar voldaan op onze eigen stek weer aan.

SLC AirPort

Woensdag 19 juli

De eerste dag dat de zon niet tevoorschijn komt, maar onveranderd erg warm. Maar we gaan nu toch naar huis.

Aangekomen op het vliegveld van Salt Lake City moeten we nog enkele uurtjes wachten op de eerste vlucht. Tijd genoeg dus om de weken nog eens even door te nemen en uitgebreid de Limburgse krant van vandaag door te lezen.

Niet alles liep even gesmeerd als we gedacht of gepland hadden. In de plaats Cheyenne ben ik bij het zwembad lelijk uitgegleden en op mijn heup terechtgekomen. Aanvankelijk leek het mee te vallen, maar na een paar dagen besloten we een arts te raadplegen, immers er was een ziekenhuis om de hoek van het hotel in Thermopolis. Voor alle zekerheid werden foto's gemaakt en gelukkig niks gebroken maar flink gekneusd. Dat maakt de pijn er niet minder om, maar het was te doen met wat extra pijnstillers en ontstekingsremmer. We kregen keurig een verslag met dvd mee.

Toen we in het Yellowstone park waren, enkele dagen later, kreeg ik steeds meer last van ritme stoornis en dat moesten we er niet bij hebben. Op maandagmorgen op naar een medical center in het park en na grondige controle werd geadviseerd om het park vaarwel te zeggen en een lagere regio op te zoeken, de hoogte en ijle droge lucht hebben kennelijk parten gespeeld. We waren toch al van plan naar Salt Lake City te gaan en dat ligt een stuk lager. Jammer want we hadden pas een klein deel van het park gezien. Het was niet anders en toen we met veel extra drinken en geen cafeïne meer, op lager nivo kwamen waren de stoornissen voorbij. Met wat kleine aanpassingen konden we onze reis gewoon vervolgen zoals gepland.

Soms heeft een nadeel ook een voordeel, we hebben assistentie gevraagd via het reisbureau op de luchthavens en jawel hoor, prima geregeld, ik wordt keurig in een rolstoel opgehaald en zonder poespas door de security geleid. Anders moet je alles uit de handbagage halen, zoals vloeistof, iPad, munten, schoenen uit en broekriem af, maar nou niet dus.

Park City

Dinsdag 18 juli

Omdat het vandaag weer tegen de 40gr wordt zoeken we toch de wat koelere plekjes op. Dat wordt eerst het museum naast het Capitol in Salk Lake City. Omdat we de weg kennen is dat een makkie zeker met de nog steeds trouwe Amerikaanse navigator.

Overweldigend wat een collectie en elk hoekje staat volgestopt met spulletjes en vooral de namen erbij van de gevers en sponsors. Een merkwaardige en bonte verzameling van zoutstrooier tot brandweerwagen en alles wat je daar tussen kunt bedenken. Bijna elk open plekje op de wanden is gevuld met oude foto's van kennelijk belangrijke mensen uit de pionierstijd in de 19de eeuw. De meesten kijken nog erg somber waarschijnlijk vanwege het lange stilzitten in die begintijd van de fotografie. Veel foto's uit het midden van de 19de eeuw. Pronkstuk vonden wij een brandweer pompwagen uit begin vorige eeuw. Het museum beslaat vier verdiepingen en daar ben je dus wel even zoet mee.

Op ons 2do lijstje stond ook nog Park City een tiental kilometers van Salt lake City vandaan en meer in de bergen. Dat was ook de belangrijkste plek van de olympische spelen van 2002. Naast deze plaats is een kompleet olympisch dorp gebouwd Canyon Village, en dat staat er nog steeds pico bello bij en wordt in de winter nog volop gebruikt. Er zijn tientallen skiliften en met een daarvan, de gondola nemen wij een ritje naar boven. Prachtig uitzicht is onze beloning en aanvaardbare temp.

Zo langzaam wordt het tijd om onze koffers in orde te gaan brengen en dus gaan we terug naar het hotel.

We hebben al deze weken dankbaar gebruik gemaakt van een mooie grote koelbox, maar wat doen we er nu mee? We vroegen aan een van de kamermeisjes of zij die misschien kon gebruiken en ze was er zeer blij mee.

Verder alles georganiseerd en ingepakt voor de terugreis, morgenvroeg eerst de huurauto inleveren en dan wachten op de eerste vlucht naar Chicago. Volgens de website van American Airlines gaat alles op tijd. Plaatsen zijn al vastgelegd.

Onze rugzakken zijn volgepakt met leuke herinneringen en vooral aan de vele leuke en aardige mensen die we mochten ontmoeten.

Wat op deze site is beschreven is bij lange na niet wat we allemaal beleefd hebben en dat is maar goed ook anders hebben we thuis niks meer te vertellen. Zie het meer ook als een geheugen steuntje voor ons zelf. Zo vroegen we ons vandaag af waar waren we vorige week zondag ook al weer? En dat kon ik zo terugvinden dus.

Iedereen die met ons meereisde, bedankt voor jullie belangstelling en voor de leuke reacties, tot ziens! ????

Nog een dag in Salt Lake City

Maandag 17 juli

Ondanks enkele spaarzame wolkjes in de morgen die even de zon lijken weg te nemen, is het 's morgens al meteen bloedheet en als de zon doorkomt brandt die voelbaar. Vandaag wordt het weer tegen de 40gr. We moeten niet klagen en dat doen we ook niet hoor, we krijgen het weer dat ons is gegund. De zonnebrand doet hopelijk goed zijn werk. Smeren is dan ook regelmatige dagelijkse bezigheid.

We gaan eerst naar het Family search library. Daar staan batterijen met computers verdeeld over meerdere etages, en vele vrijwilligers die je wegwijs maken in de doolhof van mogelijkheden om informatie over je voorouders te vinden en over jezelf! Soms wordt het even wat te veel tegelijk, maar met alle geduld worden we op weg geholpen. Ik heb al een hele stamboom opgezet en deze informatie is daar een mooie aanvulling op. We worden zelfs door een Nederlands sprekende vrijwilliger geholpen, ooit naar hier geïmmigreerd. Allemaal leden van de LDS church, dat is de Later Day Saints kerk, de mormonen kerk genootschap. Opvallend is dat ze allemaal zeer vriendelijk en behulpzaam zijn, gemaakt of niet het komt heel aangenaam over. Jaren geleden waren we ook al eens hier en toen ging nog alles via microfilm, wat een verschil.

Naast dit enorme gebouw staat het museum van de mormonen en we hoeven dus maar heel even door de hitte. Het hele museum is doorspekt met de geschiedenis van de oprichter ene Joseph Smith. Omdat hij polygamie propageerde werd hij steeds verder het land in verjaagd naar het westen in de 19de eeuw zo kwam hij met zijn volgelingen uiteindelijk in Utah terecht. Hij zou van hoger hand een visioen hebben gekregen met een dusdanige opdracht voor polygamie. Na een jaar of 50 kreeg hij weer een visioen en moest hij die polygamie wederom afschaffen. Het is maar hoe je het bekijkt en hoe je er een draai aan weet te geven.

Inmiddels is het lunchtime en een nabijgelegen restaurant is ons doel. De warmte gaat ook bij ons zijn tol eisen, waren we enkele weken geleden nog vol energie om van de ene activiteit naar de andere te hollen, dat gaat nu wel wat gezapiger en terecht.

Toch gaan we nog even door, nu naar het Capitol de residentie van de gouverneur en het parlement van Utah. Bijna een uur moeten we wachten totdat de volgende rondleiding van start gaat en in die tijd bewonderen we alvast de pompeusheid van het gebouw. In het gebouw zijn kennelijk enkele busladingen Aziaten gedropt, want die zijn zeer aanwezig, erg luidruchtig en ze duwen je gewoon opzij om alleen maar foto's te maken. Wij maken ook wel foto's maar bekijken de boel ook nog eens aandachtig, terwijl de Aziaten alleen maar foto knippen en weer weg. Ze storen zich absoluut niet aan een groep die rondgeleid wordt. Ondanks dat hebben wel weer veel van de historie opgestoken, zoals het feit dat dit gebouw enkele jaren geleden is voorzien van speciale aardschok dempers.

Morgen is er weer een dag. Later gaat het even flink waaien en de paar druppels zijn nauwelijks toereikend om het stof te verdrijven. Van afkoeling is geen sprake.

Misschien dat het verwondering wekt dat alles er hier zo groen en fris uitziet, nou daar verbazen wij ons ook steeds over. Er wordt hier enorm veel gesproeid met ondergrondse sproeiers tegen de avond, dan moet je echt opletten niet nat gesproeid te worden.

Weer in Salt Lake City

Zondag 16 juli

Een bijzondere dag want in deze streek is de zondagsviering zeer strikt en nauwelijks is er iets te beleven denken we. Volgens ons boek zou het museum naast Temple square wel open zijn en dus daar naar toe gereden. Wij waren niet de enigen die voor een gesloten deur stonden en teleurgesteld gingen we even naar het Tabernacle. Verder is alles dicht. Misschien dat het Union Pacific station wel open is. Alle deuren dicht, maar we zien dat er toch iets te doen is en gaan via een zij ingang even kijken. Het blijkt de catering te zijn en zoals we vaker ervaren, Amerikanen zijn de vriendelijkheid zelve en we worden meteen uitgenodigd om aan de gospel brunch te komen en alles gratis mee te eten zoveel we maar willen. We krijgen een oranje polsbandje als bewijs dat voor ons alles gratis is. We zijn op zijn zachts gezegd stom verbaasd. De gospelgroep speelt niet onverdienstelijk en wij genieten een tijdje onder een drankje en hapje.

Ondertussen loopt de temp weer flink op tot boven de 37gr. Nadat de laatsten zijn vertrokken gaan ook wij onze eigen weg, niet nadat iedereen van het gospelkoor ook ons hartelijk bedankt heeft voor de aanwezigheid, op de gebruikelijke Amerikaanse manier.

We besluiten om naar het Antelope Island te rijden, midden in het Salt Lake, om ook een stukje van het meer te zien. Dat was een leuk uitje met als verrassing enkele kuddes Bisons. De lucht is zeer ziltachtig en stinkt wat naar zwavel. Er wordt veel gezwommen in dit zoute meer, waar je ook enorme zoutvlaktes tegenkomt.

We zien op de TV dat het vanaf donderdag gaat regenen hier, dan zijn wij weer weg. Maandag en dinsdag nog tegen de 40gr en woensdag als wij vertrekken wordt het iets minder.

Salt Lake City

Zaterdag 15 juli

Het is en het wordt vandaag en morgen bloedheet, gemeten naar onze begrippen, in de middag tegen de 40gr. We gaan de stad verkennen vanuit Temple square. Daar zijn in vele talen rondleiding maar ergens klopt de coördinatie van de informatie niet helemaal, de een zegt dat de rondleiding in het Nederlands over enkele minuten begint, maar na drie kwartier sluiten we ons maar aan bij de engels talige. Die rondleiding wordt gegeven door twee jonge meiden die door de mormoonse kerk worden aangewezen. Iedere jonge mormoon wordt door de kerk op missie werk gestuurd, dat kan overal ter wereld zijn, zo ook in Salt Lake City zelf om mensen rond te leiden en zieltjes te winnen. Opvallend is dat je hier alleen maar jonge meiden ziet vanaf 19 jaar. De rondleiding is doorspekt met bijbelteksten en ik laat me verleiden om een gratis boek van Mormon aan te nemen, op mij verzoek wel gesigneerd.

Tevergeefs gaan we naar het conferentiecentrum waar een orgelconcert gegeven zou worden. We hadden het orgelconcert in het Tabernacle ook al gemist. De deuren waren simpel op slot.

De enorme hitte heeft ons doen besluiten de koelte van de hotel lobby op te zoeken. Daar lezen we de lokale kranten van laatste dagen nog eens door. Morgen is er weer een dag.