11 September memorial museum
Woensdag. Het weer is niet al te best vandaag, bijna de hele dag regen en harde wind. We willen deze laatste dag het 9/11 memorial museum bezoeken en nemen vanaf Newark de trein rechtstreeks naar het WTC. Nou hadden wij nog diverse tickets van verschillende treinmaatschappijen (amtrak, njtransit en mta) en dus dachten wij dat moet minstens met een van die kaartjes lukken, maar je snapt het al, het is weer een andere treinmaatschappij, genaamd PATH, en daarvoor moet je weer andere kaartjes kopen. Dat had nogal wat voeten in aarde, je wordt gewoon van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk zijn we er gekomen. Daar aangekomen moet je een flink stuk lopen om er te komen, gewoon een flinke omweg, en dan sta je nog eens twee keer ruim een half uur in de rij, eerst voor kaartjes met als voordeel een flinke korting voor senioren, voor het museum en dan voor de begrijpelijke security controle. Dan ben je er eindelijk, en het is zeer confronterend. Eigenlijk is het museum opgebouwd in de voormalige ondergrondse parkeergarage. Met uiteraard veel materiaal van de twin towers en foto's. Je bent voor de hele tentoonstelling uren kwijt, maar die hebben we helaas niet meer. Ik heb geprobeerd wat indrukken vast te leggen met foto's, maar je moet het eigenlijk zelf proeven en ruiken en opsnuiven met al je zintuigen. Ook het besef dat we zelf precies een jaar van tevoren nog op een van die torens hebben gestaan, is heel confronterend. Na de aanslag zijn we samen nog twee keer teruggeweest op ground zero, en dus hebben we de ontwikkeling een beetje kunnen volgen. Dit was dus de derde keer. Het nieuwe gebouw staat er en lijkt klaar aan de buitenkant, maar is nog niet toegankelijk. Na een versnapering zijn we teruggegaan naar Penn station in Newark, waar we keurig werden opgehaald door de shuttle van het hotel, waar de auto nog staat. Maar eerst tref ik een schoenpoetser die ik niet kan weerstan. Mijn schoenen hebben nog nooit zo geblonken! Vandaar teruggereden naar de luchthaven en na wat zoeken vonden we de plek waar de auto moest worden ingeleverd. Op ons dooie gemak zijn we gaan inchecken en koffers afgegeven. Nu is het wachten tot we aan boord kunnen gaan. Terugkijkend hebben we een paar zeer intensieve weken beleefd waarin we heel veel gezien en beleefd hebben. Onze rugzakken staan bol van de herinneringen, gelukkig maar dat het allemaal daarin past. Ongetwijfeld valt er nog heel veel meer te vertellen, maar dat doen we dan wel persoonlijk.
The Big Apple
Dinsdag, het weer is wederom saai voor de lezers wellicht, maar voor ons prima, veel mooie luchten en af en toe zon met nogal wat wind, maar niet hinderlijk en geen regen, temperatuur rond de 15gr. The Big Apple staat vandaag op ons menu en na een stevig ontbijt en een goede nachtrust laten we onze auto met rust en gaan met de trein van NJTRANSIT naar NY Penn station. Het is tamelijk ingewikkeld om uit vinden hoe je aan kaartjes kunt komen, maar uiteindelijk toch gelukt. Nou klagen wij in Nederland over het OV chip systeem, maar met onze trip naar NYC hadden we maar liefst drie soorten kaartjes nodig om uiteindelijk met de metro bij het WTC uit te komen. Dan is het systeem in Nederland nog niet zo verkeerd om met een chipcard overal mee te kunnen reizen. Uiteindelijk vonden we in de Underground iemand die ons wegwijs maakte in deze jungle en wat bleek, wij als senioren hoefden geen $ 2,75 per enkele rit te betalen, maar slechts $ 1,25 ! Maar dan moest wel het paspoort tevoorschijn komen om de leeftijd aan te tonen. Toen we dat eenmaal uitgevogeld hadden eerst naar het Roosevelt Island, dat hadden we gauw gezien. Wel erg rustig dat moet gezegd maar daar houdt het ook mee op. Vervolgens met de metro naar TIMESQUARE om de bekende drukte en sfeer van de BIG APPLE op te snuiven. Onderweg kom je verrassende dingen tegen zoals kerken die hier ineens wel open zijn. Onderweg de laatste vier weken hebben we heel wat kerken van allerlei pluimage gezien aan de buitenkant, maar geen van alle open voor bezichtiging. Hoe anders hier in NYC. Ineens staan we voor de Franciscus kerk, een waar juweeltje van binnen. In het Bryant park is van alles loos, zelfs een heuse schaatsbaan, heel bijzonder. Heerlijk genieten in het najaarszonnetje, terwijl een stel Fransen voor onze neus jeu de boules spelen. Het Empire state building trekt altijd weer en wat ons verbaasde is de enorme omwegen die je in het gebouw moet maken om uiteindelijk bij de liften te komen. Het uitzicht is prima, dankzij de harde wind. Op de 86ste verdieping genieten we van New York aan onze voeten. In het cafe genieten we nog even na met een wijntje en een glutenvrij biertje! Vanaf het Penn station gaan we met de metro naar het WTC, maar daar stopt de metro (nog) niet, wel een halte verder en vandaar lopen we terug. Zeer indrukwekkend. We moeten de tijd in de gaten houden omdat er een shuttle busje van hotel ons oppikt bij het station in Newark. Daarom gaan we op naar het Penn Station en nemen daar de trein naar NEWARK. Even wachten en het busje kwam ons ophalen naar het hotel. Daar hebben we vorstelijk gegeten en hebben we bij een drankje de dag nog eens doorgenomen. Zonder twijfel gaan we morgen nog eens uitgebreid naar ground zero terug.
Lancaster county
Het is zondagmorgen en de zon laat zich weer zien, naast heftige wolkenformaties. In het motel is geen ontbijt dus we moeten op stap daarvoor. Het restaurant van gisteravond bleek gesloten en na even zoeken vinden we een ontbijtrestaurant. Echt Amerikaans heel druk en geduldig op je bestelling wachten. Maar het wachten heeft zijn vruchten afgeworpen, het was een uitstekend ontbijt. In het nabijgelegen Strasburg moet een nostalgische stoomtrein rijden en dat lijkt ons wel wat met dit onstuimige weer, het is fris met een harde koude wind, maar wel zonnig. De trein staat klaar als we daar aankomen en om 11 uur vertrekken we voor een ritje van 45 minuten heen en weer terug. Dwars door het Amish landschap met ruim zicht op de boerderijen, maar omdat het zondag is zie je ze nauwelijks. Wel hier en daar de bekende Amish door een paard getrokken buggy, kennelijk op weg naar een kerkdienst. Bij terugkomst in Strasburg gaan we naar het trein museum. Zelden zo'n mooi, schoon en verzorgd museum gezien met zo ontzettend veel mooi gerenoveerd treinmateriaal. Je komt weer ogen en oren tekort en ik hoop dat de camera weer genoeg heeft vastgelegd. In het nabij gelegen Lancaster doen we een art museum aan, aanbevolen in de reisgids, maar dat was in een woord niks, in plaats van drie etages slechts een etage met een handvol kunst. Twee keer niks dus. In het nabijgelegen Ephrata zou een soort klooster, Ephrata Cloister genaamd, te bewonderen zijn en dus wij er naar toe gereden. Nou dat viel in elk geval niet tegen. Een heel oud geheel met verschillende gebouwen en gebouwtjes verspreid over een uitgestrekt park. Een, wat achteraf bleek een namaak kloosterling te zijn, leidde ons rond en vertelde honderduit over het ontstaan enz. De oprichter was een Duitser een zekere Conrad Beisel, die na de reformatie wegvluchtte uit Duitsland om hier zijn eigen orde te stichten. Min of meer net als de Amish en de Mennonieten destijds. We kregen zelfs een Nederlands talige beschrijving mee. Terug naar Lancaster waar een heel aardig koffiehuis zou zijn wat we zeker niet moesten overslaan. Ook dat was twee keer niks, veel te sterke koffie, wat je sowieso niet gewend bent van Amerikanen en na 15 min werden we verzocht het pand te verlaten, sluitingstijd. Enige voordel was dat we even op internet konden via wifi. Nog even door Lancaster gewandeld, maar alles wat interessant zou kunnen zijn was gesloten. Terug naar New Holland. Hier blijkt ook het hoofdkantoor van het bekende merk New Holland agrarische machines te staan. Het avondeten nuttigen we waar we vanmorgen ook ontbeten hebben.
Amish
Vandaag lagen er weer heel wat kilometers voor ons om te verslinden, dus we gingen vroeg op stap, met een schraal zonnetje om te beginnen en natuurlijk ook wat regen. Hoe verder we kwamen hoe beter het weer en in combinatie met het geweldige landschap was deze rit een aangenaam genoegen. Het lijken wel superlatieven, maar de landschappen zijn geweldig en ook nog afwisselend, zoals vandaag door een zeer heuvelachtig gebied. Uiteraard nemen we af en toe de tijd voor een stop, maar de drank die je daar krijgt is of niet te drinken, of mierenzoet en met verschrikkelijke smaakjes toegevoegd. Na de middag komen we in het Amish country en rijden regelrecht naar de buggy ride farm van Abe in het plaatsje genaamd Bird in Hand, vanwaar we een privé rit van 3 mile maken met een heel aardige man, Ervan Stoltzfus, die ooit Amish was, maar nu geen aanhanger meer daarvan. Hij vertelde heel openhartig over zijn ex geloofsgenoten zonder enige rancune. De koetstocht met als trekpaard Charlie (12 jaar oud) voerde langs diverse boerderijen maar ook wonen er normale gelovigen die niet het Amish geloof aanhangen. De oogst werd voor onze ogen binnengehaald met een boerenkar, getrokken door Belgische knollen en de kar had geen rubber banden, maar de metalen wielen schuurden over het asfalt. Elektriciteit hebben ze niet voor privé gebruik, maar wel voor bijvoorbeeld de melkmachine en koelinstallaties. Die stroom krijgen ze niet van het openbare net, maar wekken ze zelf op met eigen aggregaten. Ze leven inderdaad erg sober zo te zien. Fietsen is ook uit den boze, ze maken gebruik van uit de kluiten gewassen steps die nog aardig snel kunnen zijn door de grote wielen. Meisjes zie je op blote voeten, als je ze al ziet overigens want kennelijk is men erg terughoudend. Vandaag was het er erg druk, erg veel bussen vol met toeristen. Wij hadden een artikel over dit dorp gelezen in een Nederlandse krant en zochten eigenlijk de man die daarin voorkwam John Stoltzfus, maar die runt een ander buggy ride bedrijf. Al zijn de Amish nog zo simpel in leefwijze, van commercie hebben ze wel degelijk verstand, er werden goede zaken gedaan, ook in winkels waar ze quilts verkopen. Wij zijn naar die andere buggy ride toegetreden en ook daar was het razend druk, wel even John gesproken en hij was blij met de kopie die wij voor hem meegebracht hadden. Achteraf blij dat we geen ride met hem gemaakt hebben want daar stoppen ze zeker 12 personen in een grote kar met twee paarden, terwijl wij van een privé ride genoten en ook nog veel uitleg kregen. Hierna gingen we weer terug naar Abe's Buggy Rides en Leinie gaf ze de meegebrachte spulletjes uit Nederland, waar ze verrukt van waren. Vervolgens zoeken naar het motel in new Holland. Dineren deden we in typisch Amerikaans family restaurant, prima en niet te duur. Wifi in dit motel stelt niks voor, krijg geen enkel contact met de buitenwereld, daarom nu alvast dit verhaal voorbereid. Op een later tijdstip zetten we het wel online. Ondertussen is er al twee keer de was gedaan en het ziet er naar uit dat dat nog een keer gaan moet worden. In het motel waar we nu zitten kan dat niet. De laatste twee nachten, dus maandag en dinsdag, zoeken we een hotel in Newark. Hopelijk zijn daat de nodige faciliteiten. Vandaar vertrekken we woensdagavond en vandaar uit is het ook eenvoudig om de stad New York te bezoeken, met openbaar vervoer, want een auto in NYC is ondoenlijk.
Corning
Gisteren hebben we het glasmuseum even snel een bezoekje gegund, maar daar doen we het eigenlijk tekort aan. Daarom vandaag op herhaling en met een rondleiding zie je veel meer. Ook de techniek van het glasmaken komt uitgebreid aan de orde net zoals alles wat met glasblazen te maken heeft. Bij de prijs van dit museum zat ook de toegang tot het Rockwell museum even verderop en daar profiteren we natuurlijk van. Met een shuttlebusje gaan we er naar toe, maar dat hadden we heel gauw bekeken. Meer een prive verzameling van schilderingen uit de tijd vlak na 1900 en een aantal bronzen beelden van indianen op paarden. Erg leuk en mooi, maar meer van hetzelfde. Het huis van dit museum is op zich heel mooi en ook al de moeite waard. Na nog een wandeling door het stadje gaan we weer het hotel opzoeken. Morgen rijden we verder en verblijven in de buurt van de Amish. Nu alvast een hotel gereserveerd. Heel even was het schrikken, want de batterij van het fototoestel gaf aan bijna leeg te zijn en we moesten nog de hele dag. Teruggaan naar het hotel was geen optie, maar met beleid hebben we toch de nodige foto's kunnen maken.
Corning
Zo langzaam moeten we richting oosten gaan rijden, waar we volgende week op het vliegtuig moeten stappen. Dat is nog een aardig eind, maar we willen onderweg ook nog wel wat zien. De eerste stop wordt Corning, de stad waar de glasfabriek staat waar ondermeer PYREX gemaakt wordt. We rijden regelrecht naar het glasmuseum door een geweldig en wisselend landschap en komen daar rond 3 uur aan. Het museum is zo overweldigend dat we er morgen weer naar terugkeren en meteen een tweede museum aan vast koppelen. Overnachten doen we net over de grens met de staat Pennsylvania in de plaats Sayre. Gisteravond hebben we dit hotel gerserveerd, maar daar ging wel het nodige aan vooraf. Ik zocht hotel in Corning en vond dat wel aantrekkelijk, dus meteen gereserveerd via de iPad. Maar toen de bevestiging kwam, schrok ik me rot, want dat was Corning in Californie. Cancellen kon niet meer zo kort tevoren, maar een aardige dame bij de receptie belde voor ons daar naartoe en regelde de annulering. Het is dezelfde hotelketen dus dat was een voordeel. Toen dit hotel geboekt en alles kwam toch nog goed. Onderweg stoppen we bij een piepklein postkantoortje voor wat postzegels. Hier heeft de tijd echt stilgestaan. Aan de hand van foto's zou je de indruk kunnen krijgen dat we slecht of in ieder geval bedenkelijk weer hebben, maar niets is minder waar, voor is het weer prima, af en toe een regenbui, maar dat treft ons niet en is goed om het stof te verdrijven. Vandaag rond de 17gr.